Jarenlang reed het vrouwenpeloton op de finishdag van de Tour de France de eendaagse wedstrijd La Course in Parijs, maar dit jaar gaan de rensters van start in een officiële versie van de Tour de France. De Femmes-editie vertrekt op 24 juli in Parijs – ze fietsen daar twaalf rondes tussen de Eiffeltoren en Champs Elysées ­– en finisht acht dagen later in de Vogezen op La Planche des Belles Filles. Inderdaad, de berg waarop Jonas Vingegaard twee weken geleden als tweede boven kwam.

Team Jumbo-Visma Women heeft de ambitie om ten minste één etappe te winnen. Tijdens de Giro d’Italia begin deze maand liet Marianne Vos zien goed in vorm te zijn, dus het vertrouwen is groot. De beste kansen liggen volgens racecoach Lieselot Decroix op dag drie en vier. Deze etappes zijn in mei dan ook uitgebreid verkend door de ploeg, net als die van dag vijf en zes.

“We gaan ervan uit dat de derde etappe, van Reims naar Épernay, niet eindigt in een massasprint, zoals dat op de eerste twee dagen mogelijk wel het geval is”, vertelt Decroix. “Daarvoor is de finish van etappe drie te zwaar. We houden rekening met een sprint van een kleine groep. Het parcours van de finale past perfect bij Marianne. Zij heeft al vaak bewezen juist op korte, pittige klimmetjes ijzersterk voor de dag te komen.”

Op dag vier fietsen de rensters 126 heuvelachtige kilometers door de Champagnestreek, van Troyes naar Bar-sur-Aube. Onderweg treffen ze gravelstroken. De langste is 4,4 kilometer lang. “Dit wordt een spannende etappe”, vervolgt Decroix. “Ik verwacht hectiek en ook pech ligt op de loer; de kans op valpartijen en lekrijden is nu eenmaal groter op gravelsecties.” Team Jumbo-Visma heeft ook van deze etappe hoge verwachtingen voor de ploeg. “De gravelstroken zijn relatief vlak, de rensters moeten het verschil maken tijdens de klimmetjes.”

De eerste editie van een wedstrijd betekent dat zelfs de meest ervaren rensters uit het peloton een primeur beleven. Zo ook Vos. In haar jeugd trok ze jaar na jaar met haar ouders en broer richting de Tour. Het gezin kampeerde in de Alpen en Pyreneeën en Vos haalde samen met haar broer handtekeningen op van renners. Als het haar ouders lukte om te achterhalen in welke hotels de teams verbleven, gingen ze kijken hoe de mecaniciens aan het werk waren.

“Toen ik als klein meisje langs de kant stond om de renners aan te moedigen, had ik nooit kunnen bedenken dat ik op een dag ook zelf zou rijden in ’s werelds grootste wielerwedstrijd”, aldus Vos, “maar het gaat nu toch echt gebeuren. Ik voel gezonde wedstrijdspanning en kijk er heel erg naar uit.”

Dat de Tour de France Femmes er nu is, is geen vanzelfsprekendheid. Daar ging een flinke lobby aan vooraf, waaraan ook Vos haar steentje heeft bijgedragen. Ze begon in 2013 een petitie om de Tour de France Femmes, die in 1989 voor het laatst werd gereden maar niet genoeg geld bleek op te leveren, weer nieuw leven in de te blazen. Dat deed ze samen met andere grote rensters als Emma Pooley en Kathryn Bertine. De petitie werd in korte tijd bijna 70.000 keer ondertekend. Vos en haar medestanders werden daarom door ASO uitgenodigd om een gesprek aan te gaan. Het duurde even, maar nu, negen jaar later is echt het zover: De Tour de France Femmes is een feit. On y va!