Het was een historische dag in de Tour de France. Voor het eerst in 35 jaar tijd beklom het peloton de Puy de Dôme. Al vroeg in de etappe bleek dat een groep vluchters om de ritzege mocht gaan strijden, want de voorsprong van een veertiental renners liep binnen de kortste keren op tot een minuut of vijftien. Michael Woods trok uiteindelijk aan het langste eind.

Enkele minuten daarachter was het Team Jumbo-Visma dat het initiatief nam op de nog met publiek gevulde stroken. Wilco Kelderman, Wout van Aert en vervolgens Sepp Kuss cijferden zich weg in dienst van hun kopman. Nadat Kuss er op de steile stroken in de laatste aantal kilometers de brui aan moest geven, was het aan de favorieten om het uit te vechten in een man-tegen-man-duel. Pogacar versnelde, zag Vingegaard in eerste instantie direct op zijn wiel, maar leek de Deen uiteindelijk toch te kraken. Vingegaard weigerde echter te capituleren en bleef steeds binnen enkele meters van het wiel van Pogacar. Op de streep bleek het verschil niet groot.

“Tadej was vandaag aan het eind ietsje sterker”, geeft Vingegaard toe. “Dit is natuurlijk ook zijn favoriete terrein. Ik heb het verschil kunnen beperken tot acht seconden. Gelukkig sta ik nog altijd in de gele trui. De komende twee weken zullen we hard moeten werken om de trui naar Parijs te brengen. Het is op het moment een intens gevecht. De Puy de Dôme is een behoorlijk pittige klim. De laatste kilometers zijn behoorlijk steil, het vlakt dan nergens meer af. Even op adem komen zit er niet in. Het was eerlijk gezegd niet mijn allerbeste dag op de fiets. De rustdag van morgen is zeker welkom, maar dat zal voor iedereen het geval zijn. Ik denk dat mijn sterkste dagen nog moeten komen in het vervolg van deze Ronde van Frankrijk.”

Vingegaard vervolgt: “Bij het bestuderen van het parcours van deze Tour de France kwamen we al snel tot de conclusie dat de tweede en derde week een aantal ritten bevatten die mij goed liggen. Die zaten in mindere mate in het eerste blok tot aan de rustdag. Dat we nu toch in de gele trui staan stemt ons meer dan tevreden. Uiteraard had ik liever in het wiel van Tadej gezeten in de afgelopen twee bergetappes, maar tot nu toe kan ik zeker leven met hoe deze Tour de France zich ontwikkelt. Iedereen zat vandaag op zijn limiet. Ik heb alles gegeven wat in me zit, niet in de laatste plaats omdat mijn familie boven op de berg stond.”

Kelderman nam samen met zijn ploeggenoten het initiatief in de groep der favorieten en deed dat met verve. “We hebben als ploeg uitstekend gereden naar mijn gevoel. We maakten de koers hard op de slotbeklimming. Samen met Wout en Sepp hebben we het tempo flink de hoogte ingejaagd op deze brute, maar mooie klim. Uiteindelijk verliest Jonas een aantal tellen, maar het is zeker niet zo dat we daardoor in de stress schieten. Dit parcours is niet direct op zijn lijf geschreven, iets wat bij Pogacar wel het geval is. Jonas heeft het liefst een aantal lange en zware beklimmingen. Dat terrein komt er in de Alpen nog aan. Eerst gaan we met de ploeg genieten van de rustdag. Die komt altijd van pas in een grote ronde”, stelt Kelderman.

“We kozen ervoor de ontsnapping wat ruimte te geven”, duidt ploegleider Grischa Niermann het strijdplan. “Er zaten geen gevaarlijke mannen in voor wat betreft het klassement. Wel wilden we het tempo op de slotklim vanaf het begin af aan hoog houden. Pogacar demarreerde uiteindelijk op iets meer dan een kilometer van de meet. Natuurlijk hadden we liever tijd gepakt, maar met dit minieme verschil kunnen we wel leven. Het was geen typische bergrit, het was eigenlijk heel de dag de benen sparen voor een relatief korte inspanning op de slotklim. Dat ligt Pogacar iets beter dan Jonas. Dit was op voorhand niet een rit die we hebben aangekruist om het verschil te maken. We staan er op het moment super voor. De mannen zijn allemaal gezond en goed in orde. We kijken erg uit naar de resterende twee weken”, deduceert Niermann.