Timo Roosen maakte deze winter de overstap naar Team LottoNL-Jumbo, mede dankzij de fans die vorig seizoen het ‘Support a Young Rider-project’ steunden. Gedurende zijn eerste jaar bij de profs houdt Timo zijn trouwe aanhangers door middel van een maandelijks dagboek op de hoogte van zijn ervaringen. Vandaag deel 3: Timo ziet af.

“Mijn Europese seizoen begon eind februari in Frankrijk met de Classic Sud Ardèche en La Drome Classic. Twee lange koersen. Allebei waren ze ongeveer 200 kilometer lang. Na de Tour Down Under, die in januari werd verreden, was het goed om beide wedstrijden uit te rijden. Ik moest toch een soort van opnieuw beginnen.

“Gemakkelijk ging het echter niet. In de Ardèche was het vanaf de start volle bak en in de finale raakten we met het gehele team op achterstand door een valpartij. In La Drome was het onwijs slecht weer. Ik kreeg mijn regenjack amper dicht vanwege mijn koude vingers. Ik moest heel geconcentreerd rijden, want het wegdek was slecht en er waren veel bochten. Als je koude handen hebt, moet je ook altijd uitkijken dat ze niet van de rem glijden. Ik heb gelukkig veel kilometers kunnen maken, daar ging het om.

“Afgelopen weekeinde stond de Driedaagse van West-Vlaanderen op het programma. De wedstrijd begon met een proloog. Normaal echt mijn ding, maar dit rechttoe-rechtaan parcours lag me helaas niet. Het was over de boulevard, van noord naar zuid en weer terug. Eerst met wind tegen, daarna met wind mee. Ik heb liever bochten en heuvels, zodat je steeds korte sprintjes moet trekken. Nu was het stoempen op twee rechte stukken en dan zie je dat de ervaren profs een nog grotere motor hebben.

“De overige twee ritten waren behoorlijk pittig. Tijdens de tweede rit trokken we over de Oude Kwaremont. Dat was echt chaotisch! In aanloop naar de klim vlogen er allerlei renners tussen de paaltjes van de fietspaden door en liep iedereen te kwakken om vooraan te zitten. Ik kneep hem wel een beetje, maar het was mooi om te zien dat we met het team onze positie vast wisten te houden en uiteindelijk zaten we waar we moesten zitten.

“Tijdens de slotrit heb ik echt afgezien. De wegen op de plaatselijke ronde waren smal en de wind kwam van de kant. Ik keek alleen maar naar het achterwiel van mijn voorganger. ‘Niet loslaten,’ dacht ik. In de finale ging er nog een schepje bovenop. Ik word al moe als ik er weer aan denk. De dag erna was ik er ook helemaal kapot van.

“Afzien hoort er echter bij als neoprof. Het niveau bij de profs ligt gewoon veel hoger dan bij de beloften. Ik houd me altijd vast aan de gedachte dat de anderen ook aan het afzien zijn en dat ik niet mag lossen. Ik zeg altijd tegen mezelf: ‘Kom op, nog even. Na die bocht kun je uitrusten.’ Meestal is dat niet het geval, maar door jezelf een beetje voor de gek te houden, houd je het wel langer vol. Als er mensen komen kijken, wil ik die niet teleurstellen, maar de echte motivatie komt uit mezelf. Boven alles wil ik laten zien dat ik goed kan fietsen.

“De afgelopen maanden heb ik veel gesproken met mijn trainer Mathieu Heijboer, met hem overleg ik over mijn trainingen. Ook heb ik veel contact met mijn rennersregisseur Erik Dekker. Bij Erik kan ik terecht met al mijn vragen over het koersen zelf. Ik heb al veel details van hem meegekregen. Hij is blij om te zien dat ik heel gemotiveerd ben. De komende tijd rijd ik een paar kleinere koersen, waar ik enigszins vrij kan fietsen. Daarna rijd ik in de Ronde van Catalonië echt in dienst van een kopman. Ik kijk er naar uit om te presteren in een dienende rol. Ik vind het mooi om op kop te rijden, mijn kopman te helpen en anderen pijn te doen. Dat geeft mij echt moraal. Tot de volgende keer!”