“Supermooi nieuws”, zegt Gesink. “Ik had een contract tot het einde van het wielerseizoen en het leek me geen goed idee om tot het laatste moment te wachten met een beslissing. De ploeg en ik werken al zo lang met elkaar dat we inmiddels wel weten wat we aan elkaar hebben. De ploeg is in een stroomversnelling terecht gekomen de afgelopen jaren. Daar wil ik graag deel van uit blijven maken. Ik ben pas 34 en heb het gevoel dat ik nog wel even mee kan.”

Was het jouw idee om twee jaar te verlengen?
“Ik heb het er met mijn manager nog even over gehad of langer misschien een idee was, maar ik denk dat twee jaar de goede keuze is. Ik heb plezier in wat ik doe. Ik ben blij met twee jaar en blij dat ik me kan blijven focussen op het fietsen. Daarna zien we wel verder. In deze business kun je niet al te ver vooruitkijken.”

Het zou een verkeerde aanname zijn als mensen denken dat je over twee jaar stopt?
“Zo is het inderdaad zeker niet. Ik loop al lang mee in de wielerwereld, maar aan stoppen denk ik nog niet. Ik heb zelf gekozen om een andere rol in het team te bekleden, namelijk de rol van een ondersteunende renner. Ik ben niet meer op jacht naar eigen resultaten. Er zijn heel veel mensen die me zeggen: ‘Robert, ik hoop dat je nog even doorgaat, want ik vind het zo mooi om naar te kijken.’”

In 2007 maakte jij je entree in het profpeloton. Een kijkje in de ploeg van dat jaar leert ons dat enkel Sebastian Langeveld nog actief is als professioneel renner.
“Klopt. Ik heb zelfs nog met Grischa Niermann gekoerst, en Jan Boven was er al. Inmiddels zijn deze jongens onderdeel van de staf van de ploeg. Ook Mathieu Heijboer, die tegenwoordig mijn trainer is, reed destijds rond in het peloton. Dat is leuk om op terug te kijken. Omdat je al zo lang meeloopt, zitten er uit mijn beginjaren tegenwoordig meer mensen in managementfuncties dan dat er renners zijn die nog rondrijden in het peloton.”

Je bent in een andere rol gegroeid en nog steeds superbelangrijk in de ploeg. Zo zat je afgelopen seizoen bij de acht renners die het maakten tot de Tour de France-selectie.
“Dat voelt erg goed. Mijn niveau is nog altijd prima. Het is door de jaren heen heel erg constant geworden. Je merkt ook dat je in die rol groeit. De Vuelta van 2019 was de eerste keer dat het ons lukte om een grote ronde te winnen. In de Vuelta van 2020 voelde het al heel anders: meer vertrouwd. Het is dan niet meer de eerste keer dat het lukt. Je weet een beetje wat je te wachten staat.”

“Mensen kunnen wel zeggen: ‘Je hebt in het verleden zelf top tien gereden in een grote ronde, dus je zult wel weten hoe het werkt om een leiderstrui te verdedigen.’ Dit is echter een heel andere tak van de sport. Hier doe ik ook nog genoeg ervaring op. Je bent nooit te oud om te leren in deze business. Als er één sport is die razendsnel verandert, dan is het wel de wielersport. Ik ging al op jonge leeftijd op hoogtestage én al op jonge leeftijd met wattages trainen. Dat was destijds nog niet heel normaal. Tegenwoordig is het dat wel. De wielersport is veel professioneler geworden. Het is mooi om daar nog steeds mijn mannetje in te staan.”

Dat is het sportieve gedeelte. Je wordt ook een cultuurdrager van de ploeg genoemd, samen met bijvoorbeeld Steven en andere dertigers. Snap je wat daarmee wordt bedoeld?
“We hebben natuurlijk het hele proces van de ploeg meegemaakt. Hoe we bijvoorbeeld inmiddels heel wat jaren geleden stonden te kijken toen Rabobank ineens stopte met sponsoring. Vervolgens het hele traject tot aan nu. We hebben die hele groei meegemaakt. Als je die goede vibe mee kunt nemen om die vervolgens over te dragen aan de nieuwe generatie en die daardoor helpt, dan is dat mooi. Die jonge jongens bewijzen stuk voor stuk goed te kunnen fietsen en niet aan de hand meegenomen te hoeven worden, maar wellicht zijn er wel kleine dingetjes waar ze onzekerheden over hebben. Daar help ik graag bij.”

Die problematiek, zonder sponsor komen te zitten, sportieve prestaties die niet over houden. Jongens die in 2018/2019 erbij zijn gekomen hebben dat niet zelf meegemaakt. Is dat een belangrijk verschil?
“Ja, misschien wel. Ik sprak er zojuist nog met Paul Martens over op de kamer. Vroeger moest ik 2,5 uur rijden om mijn tijdritfiets op te halen, en vervolgens weer 2,5 uur rijden om hem terug te brengen. Niet iedereen had toen een tijdritfiets thuis. Beseffen hoe goed de faciliteiten tegenwoordig zijn, dat doe je pas echt als je ook minder luxe hebt meegemaakt. Je hoeft niet altijd aan te nemen dat alles zo vanzelfsprekend is. Dat is onderdeel van het besef hoe goed we het nu hebben, dat de cultuur hier heel professioneel is. Dat is iets waar mensen jaren voor werken, maar ook iets wat door de jaren heen echt wel gegroeid is.”

De cultuur van Team Jumbo-Visma, hoe zou je deze omschrijven?
“Een heel familiare cultuur. Zo zijn er vele mensen die je goed kent en waar je door de jaren heen lief en leed mee hebt gedeeld. Dat maakt het voor mij een tweede familie waar je ook gewoon een groot deel van het jaar mee op pad bent. Dit voelt voor mij als een plek waar ik heel veel vrienden heb gemaakt de afgelopen jaren en waar ik mooie momenten mee heb beleefd. En wat mij heel erg aanspreekt in deze cultuur is dat je elke dag maar weer probeert die betere versie van jezelf te ontwikkelen. Overal wordt vooraf over nagedacht bij deze ploeg. Alle momenten worden benut om een stapje extra te maken en een voordeel te creëren ten opzichte van de concurrentie.”

Zijn jullie als ploeg - en jij persoonlijk - nooit vastgeroest in gewoontes?
“Nee, tenminste dat proberen we niet te doen. Dan moet je dingen veranderen. Dat hebben we ook door de jaren heen geleerd. Als je daar mee om kunt gaan en dat kunt gebruiken om zelf beter te worden, dan is dat een heel goede zaak. Ik ben van mening dat een topsporter zo in elkaar hoort te zitten. Je doet er alles aan om zo goed en professioneel mogelijk je job te bedrijven.”

Is het nooit in je opgekomen om eens te kiezen voor een andere ploeg, om zo nieuwe prikkels te ervaren?
“In 2015 maakten we als ploeg een minder jaar mee, maar voor mij persoonlijk voelde dat best raar. In dat jaar werd ik zesde in de Tour, dus voor mij was het helemaal geen minder jaar. Steven reed ook goed in de Giro d’Italia. Lotto en Jumbo hebben destijds besloten om er een paar jaar bovenop te doen en ikzelf heb toen ook besloten dat ik wel goed zat. Er zijn in het verleden wel eens wat contacten gelegd, maar van jongs af aan had ik altijd de droom om bij de grootste Nederlandse ploeg te mogen fietsen. Dat is Team Jumbo-Visma. Daar wil ik nog altijd graag deel van uitmaken.”

Heb jij ook steeds nieuwe doelen gevonden in de vernieuwing die deze ploeg heeft doorgemaakt?
“Ja, eigenlijk wel. De vernieuwing, dankzij onder anderen Merijn Zeeman, betekende steeds weer een uitdaging. In de eerste jaren van mijn profcarrière werd er in elke race waarin ik startte de verwachting uitgesproken dat ik een goed klassement reed. Eigenlijk ging dat best goed. Er waren jaren bij dat ik op het eind van het seizoen in de top van de UCI-ranking stond, dus dan heb je het over het hele seizoen gezien best goed gedaan. Op een gegeven moment zocht ik ook naar vernieuwing. En die heb ik duidelijk gevonden. Ik ben blij dat ik nog twee jaar langer deel mag uitmaken van deze fantastische ploeg.”